,, Կարծում եմ, որ դպրոցական իդեալական ծրագրում գիտելիքների սահմանված հաջորդականություն չկա: Եթե կրթությունը կյանքն է, հենց սկզբից ամբողջ կյանքը գիտական ասպեկտ ունի, մշակութային ասպեկտ, արվեստի ասպեկտ և շփվելու ասպեկտ: Այսպիսով, չի կարող ճիշտ լինել, որ ուսուցման սկզբնական փուլին համապատասխան առարկաներ են համարվում սովորական գրելն ու կարդալը, իսկ ավելի ուշ փուլերում կարող են ներառվել գրականությունը կամ գիտական առարկաների ուսումնասիրումը: Առաջընթացը ոչ թե պարապմունքների հաջորդականությունն է, այլ նրանց նկատմամբ նոր վերաբերմունքը, նոր հետաքրքրությունը, նոր փորձի ձեռքբերումը,, :
Հաճախ առիթ եմ ունենում ժամանակի թևով անցյալ վերադառնալու ու մտորելու՝ ինչ տվեց ինձ դպրոցը: Մեծ հաշվով՝ սովորել եմ լավագույն դպրոցներից մեկում, ունեցել հրաշալի ուսուցիչներ, որոնք ջանք չեն խնայել տալ գիտելիքներ՝ իրենց մասնագիտական առարկայից: Իրե՛նց առարկայից: 45 րոպե պատմություն, 45 մաթեմատիկա, հետո քիմիա, որն այդպես էլ անհասանելի մնաց ինձ… Եվ ի՞նչ եմ հիշում 10 տարվա այդքան 45 րոպեներից: Անկեղծ՝ միայն այն, ինչ պետք է եկել կյանքի բերումով: Եվ ինչքա՜ն բան է պետք գալիս, որն այդպես էլ ոչ ոք չսովորեցրեց…
Читать далее →